Bir uzun yol otobüsünde , sabaha karşı
O güzel gölün kızıllığına
Bakıpta düşünü kurduğum,
Bir adım ötesi bilinmeyen
O kapıdan geçerken
Binbir hevesle , hayaline daldığım
Hayat bu olmasa gerek...
Çok güzel bir hediye paketinden
Bu kadar "ızdırap" çıkmasa gerek
En zor sandığım zamanları vardı ömrümün
"Gurbet" ne soğuktur, ne kadar iç acıtır
Balkona çıkıp, bakarsın ışıklara
En büyük yalnızlık senin evindedir
En sevdiklerin çok ötelerdedir
Koskoca bir balkonda küçülerek ağlarsın
Sesin git gide artar ama nafile
Ne kimse seni duyar, ne "ağlama " diyenin olur
Pişmanlıklarına ağlarsın , kendine kızarsın
İçindeki büyük boşlukta öyle rüzgarlar eser ki
Uçurduğu her yaprak , yaralarına çarpar
Telefonlar çalınca, ağlamama gayretin
Telefonlar kapanınca çığlık olup göklere çıkar
En zor günleri bunlar sanırsın
Ama en zor günler daha sonra başlar,
Hani kendini "en şanslı" saydığın
Hani sevincine insanların ortak olduğu
Hani beyazlar giyip, al duvaklar taktığın
O gün, işte o gün vardır ya
İşte o zaman başlar en büyük üzüntüler