yine geldi şafak sensizliği alıp ellerine
ne sesime kulak astı ne sessizliğime aldırış etti
her damla ışık yokluğun olup değdi tenime
ve yine yerleştim seheryeli dizelerimin keşliğine
hülyalandım buğulandım sözlüydüm sağnaklara sanki

çok yüzde yalancı yüreklere yürüdüm de
yüreğimin yüceliğine yüz sürenine erişemedim
aysız gece serinliğinin serenatına serildi gençliğim
görünürde bir beden bir de benden içeri bir yüreğim

karalamalarla doldu durdu kar yağışlı kararlarım
sağlam sanıp attığım adımlarıma battı kırık buz parçalarım
gün kulaklarımdan sıyrıldı gece gözlerimde yırtıldı
yılgın solgun ama olgundu yürek sensizlikle tanıştı

keşke hiçbir an anı olmasaydı anlatılanlarda
yaşanmışlık koksaydı gözyaşı ıslağı yastıkta
ümitsizlik böyle yakmasaydı da geçmeseydi içim
sensizlik yerleşmeseydi kesir çizgisine bölmek için

bütünlüğümü böldü senle gelen sözsüzlük özürü
karışıp gecelere göğe yükseldi hecelerim özgürdü
bir kalemim bir mürekkebim değdi siyahı anlattı
sensizliğin satırlardaki şiir keşliğini haykırdı

şiirlerimde hece günümde gece süzülür
bilmem bu bilmecenin kördüğümü nasıl çözülür
çözümsüzlüğüm çelgele dönmüş batar tene gömülür
yine deli yine divane yine benim işte
keşkelerden kurtulamadım döndüm viraneye...

ASLI DEMİREL...