Olmuyor işte...
Ne yaparsam yapayım olmuyor.
Ağlayışlar derin, ağlayışlar buruk.
Sonu yok acıların.
Günlük hengamenin içinde ufacık ayrıntılar durmadan batıyor yüreğime.
Durmadan delip geçiyor.
Bitmesin dediklerim bitiyor,
Başlamasını hiç istemediklerim yer edinmek için telaşta sürekli.
Her nefesimde mutsuzluk akıyor ciğerlerime doğru.
Mutlu, umutlu bakmak ta kar etmiyor artık.
Onlar da biliyor yüreğim acırken, kanarken bakışlarımın sönük kalacağını.
Göz yaşlarımın hiç durmadan akıp, hiç durmadan yıldızlara karışacağını.
Gecelere tutsak olup, sabahlara dek kör kütük aşkına ayılacağımı...
Onlar da biliyor artık canımın ne kadar çok yandığını.
Her gülüşümün yalan, her bakışımın talan olduğunu
Benim kadar onlar da biliyor.
Dibe vurup dağılmanın ne demek olduğunu,
Terk edilmenin insana nasıl koyduğunu unutmuştum.
Şimdi benimle birlikte onlar da biliyor.
Neredeyim, ne ara yolumu kaybettim.
Farkında olmasam da dağılıp giden zamanın,
Yalnızlığın dudaklarıma mühür olduğunu biliyorum.
Artık ağlamaktan bitap düşen yüreğimin daha fazla dayanamayacağını da... Yıkılıyorum günden güne.
Yoruldum...
Hem de çok yoruldum.
Yüreğim ateş, yüreğim kor, yüreğim yangın yeri...
Her güne isyanlar bayrak açıyor ellerimde.
Nefretim oluyor aynalar, bakamıyorum...
Hiçbir şey bırakmadan gidişin,
Sessizliğinde beni idama mahkum edişin
Ne kadar acımasız.
Ne kadar bedbaht sana yazılanlar...
Yazılmışlıklarına durmadan hayıflanırlar.
Sen en çok sevilmeyi istedin, bense sevdim...
Sevilmeyi istediğim de sen gitmeyi seçtin.
Gittin...



Lavinya