şehir mi zalim, biz miyiz şehri zalim kılan
şafaklar mı renksiz, biz miyiz renkleri solduran
sokaklar mı yorgun biz miyiz sokakları yorgun kılan

hevesim soğruldu
şevkim zeril zebil
daha hala bu hayatın acemisiyim
hala bu düzenin çömeziyim

kan revan içinde hep kabuk tutan yerlerim
delik deşik, aldığım her nefesten ciğerlerim
vazgeçtim bu savaşın tarafı olmaktan
formalite icabı hayatlardan…

bu keşmekeşin içinde
‘içine hayat çekmek değil kolay’
bu toz dumanın içinde
kendini bulmak değil kolay

daha hala bu hayatın acemisiyim
hala bu düzenin çömeziyim
hevesim soğruldu
şevkim zeril zebil

yıldırılmış bir halde savruldum sokaklara
sokaklar mı yorgun biz mi sokakları yorduk
bin pişman bi düşman..
hep devrik cümleler kurdum
farkı yok hiç cendereden , yaşarken tabuta kondum

benden başka duyanım yok
benden başka bilenim yok
kendim bile bana tahammül edemezken
bağırsam kime ne faydası var

çıplak tene giyilmiyor ayrılık
dünle birleşince daha da artıyor ağırlık
şafaklar mı renksiz, biz mi renkleri soldurduk
yoksa hep mi ebedi huzurdan kovulduk!?