Her ağacın, meyvenin, sebzenin olduğu gibi; insanın da, bir “ÖZÜ” vardır. Her mahlûk, kendi dilinde bir ses çıkardığı gibi; insan da, kendi dilinde bir ses çıkarır ve içindeki bu “ÖZ”ü, bu dil ile dillendirir. (seslendirir.) Yani ÖZ’ünü ve SÖZ’ünü, bu sesle dile getirir...

İlmi arttıkça, ÖZ’ü ve SÖZ’ü arasında bir eşgüdüm, dini öğrenip.. yaşadıkça da; ilmi ile dini arasında bir senkronizasyon sağlanır. Bu ikisini şayet, nasibi de varsa ve de çok iyi senkronize edebilirse.. kendini tanımaya bilmeye başlar. Sonunda Kâinat’ı ve Yaratan’ını tanır... Buradaki bütün mes’ele, her ikisini de; bir an önce faal hale getirip ve bir an önce, bu yola da çıkarak.. kendi menzil’ine doğru, hızlıca akan zaman ile müsavi bir koşuya girip, “YAŞAM KİLOMETRESİ!” dolmadan önce, gerekli olan mesafeyi alması ve doğru istikamete doğru hızla yol katetmesidir.

Siz de, böyle bir koşuya hiç girdiniz mi? Yahut da, girmeyi düşünür ve bu yolda bir çaba sarf eder misiniz?.. Bu tarakta da, bir beziniz.. var mıdır?..

Ö Z V E S Ö Z

ŞİİR NO: 166 * 12-01-2009

Öz’üm, Öz’de. Özüm, söz’de,
Sözün özü, cevher bizde;
Can için, yoldaş arama,
O, yoldaş CAN, içimizde...

O’nu, iğneden geçirsen,
Sonra, düğme diye diksen;
O düğmeyi, iliklesen,
Artık anla, Arif isen...

Salma, seni salmıyorsa,
Neş’eleri almıyorsa;
At, denize dalmıyorsa,
O, can(daş) ruh; içimizde...

Mürsel’im, görevim budur,
Halk, Hakk için; Hakk’a durur;
Zalim olan, kötü vurur,
Bu; son sözüm, ma’rûf isen...

26-Ağustos-1982/SAAT: 03:00 /Karşıyaka/İZMİR.