3
Yorum
7
Beğeni
5,0
Puan
516
Okunma
Özlem, o kadar büyüdü ki içimde.
Kimseyle paylaşamayacağım bir biçimde.
İlk günleri, bir kar tanesi gibiydi.
Zamanla, geldi koca bir çığ şekline,
Bakma, etrafımdaki düzinelerin varlığına,
Mahkum edildim, kalabalığın içinde yalnızlığıma,
Ana, baba, kardeş ve eşraf, benden çok uzaklarda.
Zayıf kaldı gardım, gurbette çırpındım tuzaklarda.
Vuslat, esaret altında kaldı kursaklarda.
Cevapsız bir soru şimdi aklımda, bu durumu nasıl aşarım?
Saniye saniye büyüyen bu özlemi, fazladan bir gün daha sanmam taşırım.
5.0
100% (6)
Cevap Yaz