TUTSAK

Topraklar gibiyim
Sahipsiz kalan
Verimsiz çorak
Taşlık kış dağım

Ağaçlar gibiyim
Yere yıkılan
Kıymetsiz sararır
Dalım yaprağım

Yitirmeyip taze
Yürek saklamak
Karartmayıp yüzü
Nur’la aklamak

Çalışıp Allah’tan
Sonra beklemek
Alıp hak etmemek
En son durağım

Karışık aklım
Bulanık kalbim
Hakkın el verdiği
Kula hayranım

Bu yolda aldanan
Yıkılan çoktur
Depreme uğradı
Bu Gönül dağım

Bulmuşsa birisi
Kılmıştır nasip
Tövbenin iyisi
Kötüsü olmaz

Halime tercüman
Olmuyor dilim
Ben nefsin elinde
Esir tutsağım.

Acemi şairin
Bozuk ayaklı
Şiiri gibiyim
sorma halimi

Başı sonu tutmaz
Cümle gibiyim
Felçlimi..? kanser mi
Düşünsel ağım

Kıymayıp dostuna
Nefse darılmak
Şefkat’e eğilip
Aşka sarıIrmak

İşimiz meydanda
Boşa yorulmak
Ruha çalım satan
Nefse tutsağım

Susu ver bilmezsen
Acıklı ağıtlarımı
Ömrü ağlamakla
Geçen ırmağım

Gerçeği anlayan
Düşüp savrulmaz
Aşar dağı taşı
Yollarda kalmaz

Ağyarın diline
İnanıp kanan
Ömrü israf eden
Sefil ahmağım

Amansız velvele
Tüm yeryüzünde
Can kurtarmak için
Çırpınır alem

Mecnun leylasını
Arayıp bulur
Şirinsiz ferhat’ım
Yarılmaz dağım

Kandili karardı
Can evi zindan
Akıl kaçıp gitmiş
Rehberi pinhan

Solduran sevginin
Açan gülünü
Bir zalim elinde
Böyle tutsağım

Uykulara yatıp
Dalıp giderek
Sandım ki varırım
Böyle sinerek

Ben sana küskünüm
Sanma düşkünüm
Bîtab ve çaresiz
Böyle tutsağım.

Gönül sarayımız
Harabe bizim
Tahtığında sultanı
Hal etmiş nefsim

Çok üzgün canım
Dokunma dostum
Cehlime hükümlü
Mahkum tutsağım

Gülmek güzelliği
Seçmekle nasip
Varmak kervanına
Girmekle nasip

Atmak tutmak ile
Zafer bulunmaz
Harabenin düğünü
Bayramı olmaz

Sahibi Can verip
Ölen kısrağın
Durumunda aklım
Cehle tutsağım

Nigar’ı gönül’e
Yüzsüz şu aklım
Hüznü ile eğilir
Yerlere alnım

Yalnızım dertliyim
Yıkıldı canım
Kadir’e uğrayan
Esir tutsağım

Düşmanım da bende
Dostum da bende
Muhtaçlık varısa
Nusha ve pende

Her kulun ahvali
Kendi elinde
Kul nankör olunca
Hak cömert olsa

Halî hakka der ki
Nefse tutsağım
El medet elmedet
Nefse tutsağım

Mustafa Çoban
19.04.1997