İki satır yazımı görüp şiir dediler
Okuyunca seslice, duyup şair dediler

Pek anlamı olmayan mısraları duyanlar
Birbirine anlatıp ne de mahir dediler

Gülü bir yana koyup, dikenleri yazdıkça
Bütün bu ifadeler, akla dair dediler

Yazıp çizmekten yana, bir servetim yoktu ki
Bunu duyanlar hemen, ne de fakir dediler

Ne yazdım, ne anlattım, bazen fark edemedim
Yine de okuyanlar, müthiş fikir dediler

Bazen serbest usulde kaleme almış idim
Sanırım bu sebepten serbest nesir dediler

Hep yanlış olmaz diye, bazen de doğru yazdım
Bütün doğrularıma hepsi “sihir” dediler

Nasihate varan ne kadar mısra varsa
Bu zamanda kimseye etmez tesir dediler

İnce ince düşüp kaleme ne aldımsa
Bu da başkalarına olmuş esir dediler

Bu söylediklerime kimse inanmaz imiş
Sebebini sorunca zaman ahir dediler

Vezne döktüm şiiri, anlaşılmadı gitti
Batın bize yaramaz, illa zahir dediler

Bazen fikrimi yazdım, bu böyle olur diye
Bunun da idrakine yerleşmiş kir dediler

Nasihate benzer şey, yazıyordum bazen de
Böyle şeyler zahmettir, olmaz ecir dediler

Ağzımdan çıkanları kulağım duymuyormuş
Böyle şair mi olur, belli sair dediler

Sükûti mısraları alt alta yazdın ama
Neden gayri bilinmez, sana nasir dediler