Hüviyetim.
Bir de hürriyetim.
Gür sesi sevginin
En çok da endamlı yüreğim
Ve işte hiç olmadığı kadar seviyorum
Ama bu sefer öncelikle kendimi.

Akasya ağacıyım ben.
Belki nazlı bir gelincik.
Yapraklarımı erkenden dökmüşken…
Ve işte ansızın kendime geldim
Mademki kendim olarak düşmüştüm yola
Mademki sevgimle sevgim için baş koymuştum yola…
Yoluyla yordamıyla kimi sevdiysen
İlla ki düşman etti beni bana.

Sevdiğim kim varsa sevildiğime emin
Sevgiyi nasıl da şiar edinmiştim hem
Sözüm meclisten içeri ve dışarı
Bense sığamazken yere göğe, severken
İhmal ettiğimi bile bile
İhbar ettim acılarımı Rabbime
İhya eden yine O idi yüreğimi
Kat iziyle sevdiğim her insanı
Layığı ile neyse ifa ettiğim
Kul olmakla iştigal bir neferiydim hem ben sevginin.

Yaratan’dan dolayı yaratılanı nasıl da sevdiğim
Elbet kayıt altında
Kaybolduğum dünyanın güncesi şiirlerim ve sözcüklerim
Sonunda ulaştığımdı sonsuzluk o tek istikamet
Bense hiçlik makamında saklı
Varlığımı katık ettiğim her duygu ve sevgi ve acı
Açısı yoktu sevginin
Enginlerde yol aldım ben
Sadece dokunmak adına kendime
Emsalsiz hüzün yaşadım
Endamlı bir hüzün nakaratı idi sırdaş yakarışım
İnsan olmanın meali ve mizacı
Şarlatan değildim ne de yalancı ne de soytarı
Sancılı bir ömür belki de göz kırpan ölüm
Uzak kalsın yeter ki
Daha çok daha çok da sevmeliyim kendimi.

Açmadığım bir yapraktı içimi deşen
Açamadığım yüreğin sıkıntı ile depreşen
Açtığım yüreğim yine sözcüklere döktüğüm
Bol bol da gözyaşı döktüğüm
Devşirmenler gibi içtimada
İçerlediğim yalnızlıksa değil artık umurumda
Nasıl ki kimsesizliğimi sonlandıran Tanrı
Hem sevdiğim ne çok insan var uzağımda yakınımda
Kalp gözümle gördüğüm iç dünyaları
Ve ben de saklıyım onların her birinde.

Yanlışımı düzelttim hep de düzelteceğim
Bir şahikanın fısıltısı ile
Sağır Sultana bile malum oldu ya yakarışım
Hem nasıl da geniştir haznesi Rabbimin
Aşkın ve sevginin hazinesi nasıl ki saklı içimde ta ezelden
Teyellediğim yürek iklimim
Sektiğim nice yürek tek tek
Tedavülden kalkmadım henüz
Mademki vaktim var ve de gideceğim yol
Asla da rolünü çalmadım ben insanların ve sol yanım
Sadık kaldığım kadar dürüstlüğüme.

Sancılı bir bekleyişin de meyvesidir kendime
Kendime yeni yeni d/okunduğum
Emrine amadeyim evrenin
Kambersiz düğün misali
Kaybolduğumun ertesi ve mucizevi sesi
İşte döktüm kurtlarımı bir bir
Kuram dışıyım belki de insanların gözünde
Lakin özüme sözüme sadık bir beşerim yeşerdiğim kadar
Yaşardığım ve yaşadığım dünyanın
En mahcup aşığıyım
Münazara ettiğim kalemin de sevecen sesi
İşte sona erdi dündeki hikâyem
Yenilerini yazmanın da zamanı geldi madem
Ve izniniz olmadan seviyorum artık kendimi…