sevmek böylesine güzel olur mu
bidaha..!

derin üzüntüler,
bitmeyen özlemler,
söylenmeyen sözler...

aah bugün yine yağmur misali içim...

o gün sana
kilometrelerce ötelerden geldiğimde,
bir imkânsızı başardığımı biliyordum...

bir hikâyeydi bu,
belki hayal, ya da rüya...

ben seni yeni tanımadım
ben sana yeni hasretler
biriktirmedim
ben bu özlem ateşi ile
yeni yeni kavrulmadım...

bu hikâye
benim hikayemdi
benim hayalim
benim arzum
benim özlemim...

şimdi öyle bir yerdeyim ki!
nefesinin yüzüme vurduğu yalazı,
ve dudaklarından dökülen
her sözü düşleyip,
bu ayrılığı
öylesine ciddiye alıyorum ki
bilemezsin...

öpüşmenin verdiği mucizevi
mutluluğa inanırım.
inanırım sesinin değdiği
bütün yaralarımın deva bulduğuna...

bilirim bu hasret kalbimize zulüm!

ruhum mutsuzluktan yorgun
bu ayrılık başımı döndürüyor
aklımı kaçırtacak kadar
deli bir aşk sinemde çıldırıyor...

biliyorum!
çaresiz olmak bunun adı,
"ölmek sevmekten daha kolay" derdi babam...

sen bilmiyorsun hasretten
nasıl geberir insan!
nasıl ister gözlerine gömülmeyi...
kilometrelerce öteden sevmek
nasıl zor,
sen bilmiyorsun...

ellerimden,
dudaklarımdan
çıkmıyor dudağının izi...
sevmek böylesine güzel olur mu
bidaha!
böylesine tomurcuk güller açar mı
yüreğimizde.

şimdi
yuvasından düşmüş bir kuş gibi
kalbim...
sen iyi bak kalbine sevgilim!
insan bir kere seviyor böylesi delice...