Hoşa giden iki lafı, allayıp ve pullasak da
Her yazılan şiir olsa, değerimi kalır sözün
Bazen gerçeği söyleyip, bazen ise sallasak da
İnsan oğlu gururlanır, hiçbir şeyi görmez gözün

Bilim, ilim, gerçeklerle, kurulurken, bizde nizam
Yazdıkları saçmalıklar, onun için çok muazzam
Büyük şair, büyük üstat, asr-ı şair, şair azam
Gerçekten de bu unvanı, kabul ediyor mu özün

Sevecen ve hoş görülü, sevgi ile dolu yürek
Mütevazi davranırım, böbürlenene gülerek
Edebiyat edeptendir, gurur, kibir neme gerek
Neye yarar koymamışsa, Ulu Allah kalbe közün

Çuvaldızı ben kendime, kırk yıl önce batırmışım
Yazdıklarımı masaya, hemen her gün yatırmışım
Şeytan güldüren sözleri, ben beynimde bitirmişim
Değer Allah’ın katında, ağırlığı vardır tozun

Şiir nedir kitap yazdık, yaptığım iş kolay sanma
Öyle büyük bir Derya ki, hala pek çok var muamma
Her konuda ve her şeye, yazmak ise güzel amma
Değeri olmayan nedir, kıymetini bilin tuzun

Yaşıyorsan bu Dünya’da, insan, insana muhtaçtır
Doyumsuzdur Adem oğlu, karnı toksa gözü açtır
Yüz binlerce şair geçmiş, tanınanı söyle kaçtır
Bırak seni Millet övsün, hele düşün uzun uzun

Şiir denen, dizeleri, dört binden fazla yazmışım
Bırakmışım el alemi, ben hep kendime kızmışım
Der Lüzumsuz ben bu nefsi, vicdanım ile ezmişim
Önce insan olmak gerek, şairlik olmasın kozun

Sadık DAĞDEVİREN
Aşık Lüzumsuz