1
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
635
Okunma
Bir ahşap konak gibiyim ben,
Eskimiş, yer yer harap olmuşum,
Yine de, kibirsiz, fakat mağrurdur duruşum.
Kiremitler dökülmüş, saçlarım gibi,
Gözlerime benzemiş
Rengi solmuş yağlı boya kaplamalarım.
Fakat, yüreğim gibi, gönlüm gibi
O büyük salonlar duruyor aynen
Nice görkemli konuklar ağırladığım
Ki, her birinin kokusu sinmiştir azıcık
Ve Münir Beyin dinlendiği radyolarıyla,
Sobalı odalar var, halâ sıcacık...
İçimde bunca yılın yaşanmış güzelliklerinden izler var da,
Dışım göçmüş, korumasız kalıp yağmurda, karda,
Tükense de soluklarım, yıkılıncaya kadar
Eski bir ahşap konak gibiyim ben, hep Üsküdarda....
Zaman, neler götürmüş, ben yine ayaktayım
Hep, o yağlı boyalı, cumbalı konaktayım.
Ünal Beşkese
5.0
100% (6)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz