Sükunet birazcık!
Yordu beni bu kalabalık gürültü!

Damlalar!
Çok kurağım bu günlerde!
’Ben’ çatladı sırılsıklam ’ben’ in içinde!
Kendimi görmezden gelmekten sıkıldım!
Ve ona çaktırmadan,onu aramaktan da!
Aynalarda namevcut gözkapaklarım ki;
Ben her baktığımda aynalara;
Bulamadığım kendimi görüyor,
Görmemem gereken beni buluyorum!...

Saçmalık!
Sükunet birazcık!

Katli vacip midir?
Çünkü,içimdeki ’ben’ leri susturmalıyım artık!
’En yorgun’ um hepsi bu!
Boş bir evde,boş bir ruhla yaşıyorum günlerdir!
Sessizlik iç ruhumu çalmış...
Penceremde kol geziyor kargalar.
Ve onları kovmasam;
Yüreğimi kemirecekler biliyorum!

Biliyorum
Gün doğudan doğuyor...
Ama her gün batıdan batan ben oluyorum!

Sükunet birazcık!
Ama seçeneğim bile yok!
Kim gitsin;kim kalsın?
’Ben’ mi;yoksa, ’ben’ mi?

Bu bir boşluk,bir boşa çırpınış...
Düşüyorum!
Sanırım,gözlerimi kapatma vaktim geldi!
Bu ölümü görmemeliyim;
Kimse görmemeli!...
Ölüyorum!
Hiç böylesi talihsiz ölmemiştim!...