İkilem
Bir şeyler oluyor
Sonu ve başı olmayan belirsizlikler
Ellerim titrerken
İçimdeki zalimin elleri kolları bağlı

Düşüncelerde dalıp duruyorum
Karanlığıma hapis olmuş bekliyorum
Çıkmaz sokakların birinde
Aklımı kaçırmayı bekliyorum

Nefeslerim diyorsun
İçimdeki yangın yerini dindirmiyor
Çaresizce bekliyorum
Aklıma gelen onca karanlığı aydınlatmak için bekliyordum

Çaresiz ve rezilce duruyorum
Avuçlarımdaki toprak ölümün sesi
Düşüyorum bir kaldırıma kaşım yarılıyor
Benden akanlar kan mi kestiremiyorum
Oysaki neşem umutlarım süzülürken
Gözlerim geçmişin kancasına takılıp kalıyor
Bir kaybeden olmuştum bu karanlıkta
Ne sonu ne başlangıçlara dair umudum kaldı
Sonun sonu mu bilmiyorum
Hiçlikte debeleniyorum
Ellerimde duran
Karanlığın göğsüne bir hançer saplamam yeterliymiş gibi geliyor
İkilemler içerisinde bir el arıyorum
Sonsuzluğa uzanıyor bir yanım
Amaçsızca debeleniyorum yalnızca
Keşkelerin değerini yitirdiği zaman dilimlerinde
Pişmanlıklar alın yazıma mühürlenmiş
Gidiyorum tek başıma
İçimdekileri kusarcasına
Ellerimden bir şey gelmiyor artık
Bir dar ağacında sallansaydım belkide Daha az acı verecekti
Her gün doğmak
Her günün sonunda ölmek
Ruhuma en büyük acı artık...