En çok sevdiğin insanlar kırar seni,
En yara alacağın şeyi bilerek,
Nasıl çabucak yara alacağını bilerek,
Derin derin alınan nefesler,
Boğazımda düğüm oluşturan...
En çokta sevdiğin kırar seni,
Ne kadar sevsen de aldırış etmez,
Dayanır duruma,alışır duruma gelirsin...
Cam nasıl paramparça oluyorsa öyle,
İmkansızı başarıp,
Onlarca kırığı birleştirerek...
Ertesi gün,
Etrafa papatya kokulu gülücükler kondurarak...
Unutur gibi yapar,
İçinde fırtınalarla savaşarak,
İçin içini yerken,
Bir gözyaşı aksa da dinse acım diyerek...
Kaç unutuş...
Kendini bu kaç defa ezdirişin...
Daha bu kaç haykırışın...
Sayılmayan kaç yara...
Papatya kokulu gülücüklerin,
Gülerken kısılan gözlerin,
Gamze çukurunda biriken gözyaşının,
Değerinin bilinmesi Umuduyla...
Şu dar-ı dünyada acının,
Gözyaşının imtihan olduğu zamanların geçmesi,
Kırgınlığını papatya kokulu gülücüklere saklayan kızların,
Ferahlığa kucak açtığı günleri,
Sevdiklerinden darbe almamayı görmek umuduyla...