Bu şiirin ilk üç kıtasını yazdım ve aradan yaklaşık bir yıl geçti, bizim köyden Fatma teyze vardı (Keço Fatma) köyden ayrılalı 30 sene felan olmuştu. Savaştan dolayı Türkiye’ye gelmiş ve Konya’ya yerleşmişler. Bir gün yeğenleri benim videomu izletmişler ona, "Ben bu çocuğu tanıyorum, bizim köyden Güllü’nün oğlu" demiş ve benimle görüşmek için yeğenlerine ısrar etmiş. Benimle görüştü, bana annemin babamın kardeşlerimin ve ablalarımın isimlerini saylaştırdı. Epey sohbet edip eskileri yad ettik ve kapatmadan önce bana dedi ki "Oğlum ne güzel şiirler, türküler söylüyorsun nolur bir türküde bana yaz, ölür mölürsem hatıra kalır" dedi. Bende sordum Konya’da nerede oturuyorsun diye adresini aldım, önümüzde ki ay Konya’da konserim var gelir bir çayını içer elinmi öperim dedim. Telefonu apattık bir ay sonra Konya’ya gittim oradaki akrabalara sordum Fatma teyzeyi göreceğim diye. Sen sağol 2 hafta önce vefat etti dediler, o an nasıl üzüldüm bilemezsiniz. Aradan bir yıl geçti ben verdiğim sözü hatırladım ve şu dörtlüğü onu anmak için yazıp şiiri bitirdim..

Giden o günleri şayet ararsan
Kanayan yarama merhem sararsan
Köyde kimler öldü diye sorarsan
Keço Fatma bıldır göçmüş emmoğlu...