Bu yalnızlık dediğimiz zavallı
Hiç bir şeyin farkında degil
Akdeniz ikliminin sırrı gibi
Yıkanmış taranmış duygularıyla
Düşüncelerin alaca bölgeleri aranırken
Suç işlediğimin farkında olmadan
Kapalı bir söyleyişin sınırlarında dolaşıyorum
Kesinlikle anlamsızlıktan değil
Ölümü düşlediğimden olsa gerek

Yalnız beton gibi bir suratla
Dolaştığım caddelerde birazcık
İnsan olduğumu hatırlamak için
İnsan yüzüne bakmak gerek
Her şey şimdi muğlak ve karanlık
Görüyor sanırsınız o yüzleri
Duyuyor sanırsınız o sesleri
Oysa çok büyük boşluklar
Ve derin çatlaklardan ibaret

Öte yandan herkes başka
Bir yüz arayabilir yüzümde
Oysa ben korkuyorum ikinci yüzümden
Utanmıyorum artık utanamıyorum
Bu hale böylece düşüşümden
Zavallı dediğimiz kancık yalnızlık
Kıyı köşe kaçtığım her yerde
Ulu orta öpen o değilmidir beni