DEDİM - DEDİ / MÜRÂCA’A

Dedim deli gönül niçin yanarsın
Aşk ateşi düştü özüme dedi
Dedim ki pervane gibi dönersin
Konmak için aşkın közüne dedi

Dedim elli yılı nasıl uçurdun
Dedi sen kimleri konup göçürdün
Dedim yarım asrı boşa geçirdin
Kandım nefsin iki yüzüne dedi

Dedim ki Ferhat’ı yakan Şirin’dir
Dedi aşkın nârı sudan serindir
Dedim kanar yaran belli derindir
Beledim gözyaşı tuzuna dedi

Dedim sünnet nedir dedi yolumdur
Dedim Nebin kimdir dedi gülümdür
Dedim Mevlayı bul, dedi solumdur
İman ettim otuz cüzüne dedi

Dedim kulluk nedir dedi imandır
Dedim hallerimiz dedi yamandır
Dedim hayatımız dedi romandır
Yazmış Hakk özene bezene dedi

Dedim insan nedir dedi eşreftir
Dedim iffet namus, dedi şereftir
Dedim akıbeti dedi araftır
Bir gönül incitip üzene dedi

Dedim sevgi var mı dedi sinemde
Dedi yuva yaptı gönül hanemde
Dedim aşk kalmadı ahir dönemde
Sürüp geldim aşkın izine dedi

Dedim ebru nedir dedi kaşındır
Dedim ya kırk dokuz dedi yaşındır
Dedim yerin nerde dedi döşündür
Katlanırım bin bir nazına dedi

Dedim Adem kimdir dedi soyumdur
Dedim Oğuz , kayı dedi boyumdur
Dedim ya şehadet dedi toyumdur
Kurbanım bayrağa, ezana dedi.

Nurgül KAYNAR YÜCE / K. MARAŞ