Bir sohbet gibidir bu yazılar,
Özgürlüğün bittiği yerde anlatılan.
Yorgun bir beden oturur yatağın,
Kenarına başlar anlatmaya.

Son bir söz söylemek isterim.
İnşallah benim sonum da,
Hasan Cevat gibi olmaz.
Olmaz mümkün değil.

Orada beni bekleyen bir Veda yok
Benim Veda’m burada ve
Ben onun kanatları altındayım.
Bir vasiyettir diyorum okunması,
Gereken;

Ben bu güne kadar yanımda kimsenin ağlamasına izin vermedim.
Olur da geri dönmezsem bu hiç biriniz için dünyanın sonu değil.
Ben dönmesem de huzurlu ve rahatım.
Geride iki tane pırlanta gibi insan bırakıyorum.
İkisi de benim özümü taşıyorlar. Biri oğlum diğeri kızım.
Oğlum öfkemi, heyecanımı, spora olan tutkumu. Kızım ise, diğer yanlarımı almış.
Bazen kızımın uyurken diş gıcırtılarını duyunca.
Kendi kendime işte benim kızım diyorum.
Babasının kopyası.
İki güzel insana bakın onlarda beni de görmüş olursunuz.


09-01-2007-Salı
Tuğrul Ahmet PEKEL