ANNE
Efkarın en güçlüsü  baharda kuşatır beni,
gelincikler Solar.
serin Nisan akşamlarında,
gökyüzüne yükselir feryadım
senziliğini yaşıyorum  anne.

en güzel yanım alındığında.
hayallerim  alev alev
ufkumda yanar
bir kuşluk vakti durmuştu yaşam
Papatyalar açmadan önce
Küskünlüğüm kadere inat
çaresizliğin, ölümü bu olsa gerek.
kararan yanımda,
ne gök gürler
ne bir yıldız ışıldar,
ay’ a dunyanın gölgesi düşmüş
yıldızlar dökülürken gök yüzünden
ayrılık çok yaman çökmüştü oysa

bakışlarım seddacenin ucuna takılan boncuklar gibi
hayallerim hep secdede durur
bir mabet derinliğinde yakarışlarım
hasretim dolunay sessizliğinde kaybolur.
ve sen her her gece ruyalarımdasın
göçup gittiğinden beri okşanmadı yanaklarım
ellerime değmedi dudaklar
saçlarımda parmaklar gezinmedi  hiç
sevgiyle bakan gözlerin hapsinde değilim.
hala bahara kızgınım
Yaşam yeniden filizlenirken seni kaybetmek.
ellerinden tutamamak
toprağa senin adına
bir fidan ektim anne
Onu da ayaz geceler vurdu
Yaşatamadım varlığını
Gönül kırıklığım nükseder durur
ey sevgi mabedim
benzemiyorsun hiç bir nesneye
vede Hiçbir şey sana benzemiyor anne.
Sen..
her güzelliğin ışıltısı
her çocuğun gönlünde,
yaşam sebebisin
senin varlığın cennet
yokluğun kiyamettir
sen annesin, anne
ANNE............. M

Ecir Demirkıran