şair

penceresinden kristal gibi yağan karı görebiliyordu
üst üste yığılmış catılardan tüten dumanı görebiliyordu

göremediği ama orada olduğundan
emin olduğu birçok hatıralarını düşlüyordu


yitik kaybolan yılların yorgunluğunda
onlara asla ulaşamayacağını biliyordu mazilerden çok uzak topraklar gibi


saatler sonra gölgesi yüzüne düştü
ayaz rüzgar gibi bir fısıltı duydu
üzüm bağlarının karşısında

sis gibi bir siluet sarkıtı vardı
berraklığın hezimetine uğradı
ve gözlerini kor közlerden ayırdı

gözü biraz ıslak biraz damla
onun ılık tenini düşündü
ne kadar baştan çıkarıcı bir düş


onunla konuşmak imkansızdı
bir kağıda bir dizi satır yazdı
şiirlerinden bir kaç söz ekledi

harfler su gibi toplanıyordu
soğukta titreyen elleri sızlıyordu
mısraları bir kızağın izleri
gibi sıralanıyordu

düşlerinde ne gizliyordu
yorgunluğu yutmuş bakışlarda neler gizliydi

dünyayı tarif eden kelimeyi mi gizlemişti sonra vakit çökünce alacakaranlıkta
ufkun ötesindeki evlerde ışıklar yandı
ve şairin eli antik lambaya doğru gitti

bazı şeyler vardı olduğundan emin olabilirdi
gerisi yoktu
belki de sadece
gerisi aşktı…