Titrimsin ve ritmisin yüreğin:
Mevsimlerden lal heceler çaldığım…
Hüzündür arka bahçesi cennetimin
Kıyama durduğum gecenin de rüzgârına serildiğim
Ah, nazenin sevgili:
Muradımsın ve muadilim
Tefekküre daldığımda seni asla eksik etmediğim
Dualarımdan ve
Gülücükler dağıtırım etrafıma
Efkârım ne ki eşrafım didiklerken
Yüreğin tarhını…

Ben mevsimin şeceresiyim
Sense makul olan en büyük dermanım
Aşkın şakıyan sesine hayranım
Tünediğim şu zemin görünmezliğimin de resmidir
Her şiir.

Bir buse ise konan beyaz sayfama
Anamın ak sütü gibi helaldir
Varsın aralıksız seni hayal edeyim
Hayâ sahibi mevsim, sevgili
Hasretin toprağına ne çok umut ekili
Bilinmeze kadir yüce Rabbim
Nasıl ki kâinatın tek hâkimi.

Narin ellerimden akan zaman
Akında yüreğin bazen kürediğim
Günbegün esaretinde bilinmezin
Şüphesiz kat çıktığımdır hidayet öncesi
Yüklenip de bunca acıyı, hasreti.

Neferi olduğun kadar
Nefretin dahi bağcıkları çözülür
Şakıyan sefil bülbülün sınandıkça dirayeti
Bir nesir belki bir şiir
Esiri olduğun hüznün bile söner cakası
Sözcüklerdir menşei aşkın
Bazen dile gelmeyen
İmgelerin tezahürü kimi zaman.

Varlığımsa hayli buruşuk
Bazense yazdıklarım kırışık
Bil ki aşktır teslim olduğum
Öylesine devingen bir rahmet ki
Bilemedim de bunca sırnaşık
Olduğunu mevsimin.
Kodamandır gülüşü iblisin
Dilimde Besmele arşınlarken âlemi…

Haletiruhiyem mi?
Müzmin yalnızlığın gıyabında
B/ölündüğüm hece hece
Kekremsi sessizliğin ne çıkar düşse izi…
Gizini sürdüğüm evren
Sefil bir yürekle temenni ettiğim elbet sen.