Anlatırken hayatı dönüştürüp öyküye,
Döküldüğümü gören “dillerimi” kırıyor.
Başa sarıp tekrardan çaldığım o türküye,
Takıldığımı gören “tellerimi” kırıyor.

Yokluğu anlatmak zor her şeyi tam mevcuda,
Sabır ile bekleyen erişir mi maksuda,
Çocuksu bir hevesle ne zaman bir umuda,
Tutunduğumu gören “ellerimi” kırıyor.

Gerçeğe kör gözümüz çoğu zaman uykuda,
Elbette hayır vardır gerçekleşen vukuda,
Dertlerin döküldüğü tek yer olan rükûda,
Büküldüğümü gören “bellerimi” kırıyor.

Bazen isyan etsem de kaderimin kahrına,
Aldanmadım zamanın bu keşmekeş asrına,
Neye kıymet verdiysem bir tek onun hatrına,
Eğildiğimi gören “dallarımı” kırıyor.

Gizlendim karanlığı huzur veren leyâle,
Yârdan geriye kalan hoş bir ân-ı seyyâle,
Benimseyip inançla sımsıkı bir hayâle,
Sarıldığımı gören “kollarımı” kırıyor

Seyyal Tanır / 20.02.2022