YORGUNUM-YALNIZIM-SONRA..

Bu sabah uyandığımda,
Yıpranmış yaşlı vücudumla,
Hala uyuduğumu biliyorum.
Kendime ağır geliyorum.

Dikkatim iki “ÂLEM” arasında
“ARAF ”da duruyorum.
İki tarafın derinliği geçiyor birbirine
Nerede oluğumu bilemiyorum.

Ben huzurlu/huzursuz bir kargaşayım,
Yolsuz yolların olduğu bir yolcu..(yum)
Rüzgârım renksiz ve karanlık,
Üfleyerek örtüyor üstümü,

Yorgunum..
Endişeler hâkim yüreğimin her zerresine,
Karanlık nefesleniyor kanımın her zerresine,
Şafak atmamak için ağır/çetin çabalıyor,
Yerinde sayıyor benim hareketsizliğime.

Sakinleşmelerim beli belirsiz,
Batıyorum hareketsizliğe.
Süzülüyorum sıcak mavi sularda,
Gökyüzü bana uzak.
Ve o başka gerçeklik ortada,
Ben tam ortasında…


Kim bilir?
Nerede, nerelerde gerçekliğim?
Yatağım nemli garipliğe
Karışmış iki kolum birbirine,
İkisi de kelepçeli.
Gerçekle gerçeksizlik zihnimde
Deforme olmuşlar bir arada,
Soru sorma anlarını yaşıyorum,
Sonra suskunluğa vuruyor beni dilim.
Neyi bilip bilmediğimi bilmiyorum.

Yalnızım,
Bir kadının hakikatsizliği boyuncayım.
Yüzyıllar ötesinde gelen yolsuz yolların
İçinde gezinen “Ben’i” arıyorum.

Sonra,
Nemli yatağımda bulunma duygusuyla,
Varlığımı gölgeliyorum.

Silinip gidiyor o uzak orman,
Rüzgar var olan dumanları silip süpürüyor..
Sonra,
Odamda cansız mobilyalarla,
Kendi cansızlığımı hissediyorum.

Kurduğum hayaller kaybediyor nazikliğini,
Sonra,
Bırakıyorum kendimi,
Büyük bir yorgunluk tüketiyor beni ateşle,
Uysal bir özlem kucaklamak istiyor beni,
Sonra,
Yanımdaki kadının hakikatsizliğine boğuluyorum.
Beni kucaklayan sahte hayattan,
Sadece “O” ve “Ben” varım,
Sonuç,
Uyuşmuş bir beynim,
Yalnızım,
Örtüşmüyor kâr ile zararım.

Dışarıda uzaklaşan şafak,
Yemyeşil bir alan olsun,
Sonsuz bir orman olsun istiyorum gözlerimde…

……………………………………………………

Kadim budaklı ağaçların,
Köklerine rastlamak istiyorum.

………………………………………..
Sonrası sizce malum mu?
Bilmiyorum.

Teyyar DUMLU