BU DÜNYADAN BİR ÖZGECAN GEÇTİ...
RAHMETLE VE ONA YAZDIĞIM ŞİİRİMLE,
TOPLUMSAL BİR BORÇ OLARAK ANIYORUM...

CENNET GÜLÜ ÖZGECAN’A;

Saplandı kalbime güzel gözlerin
Öyle melûl melûl bakma Özgecan!
Kim bilir ne oldu en son sözlerin
Yaş olup gözümden akma Özgecan!

Zaten hayatımın yoktu neşesi
Felç oldu kalbimin anne köşesi
İcad olunmadan ahlak aşısı
Dönülmez yollara çıkma Özgecan!

İster kapalı ol istersen açık
Kaç yaşındaydın ki sen daha çocuk
Gözleri dönmüşle, sapık ve kaçık
Başını belaya sokma Özgecan!

Kurbanı olmana o bir kaç piçin
Aramak lazım mı neden ve niçin
Sarmış gül tenini kor için için
Gel de kurşunları sıkma Özgecan!

Tecavüz ve yakmak çok ağır dile
Böylesi öldürmez hayvanlar bile
Ah nasıl kıydılar sen gibi güle
Tut da kazıklara çakma Özgecan!

Var iken kollayıp gözlemek seni
Olur mu ecelle sözlemek seni
Neye yarar şimdi özlemek seni
Tabutuna duvak takma Özgecan!...

Kavrulmuş naşını görünce bu hal
Bilirim melekler eylemez sual
Resm etmez acımı en büyük tuval
N’olur ciğerimi yakma Özgecan!..

Şimdi milyonlarca yürekte harsın
Ruhunu Fatiha, dualar sarsın
Hazan değilsin ki, taze baharsın
Cennetten mis gibi kokma Özgecan!...
........
Bulem hatun, 15/2/2014,Antalya
(İnsanlığın kusuruna bakma Özgecan)