Öleni gömüyoruz, hayat devam ediyor.
Düzen böyle kurulmuş, mecburen uyuyoruz.
Rızkı tükenen herkes, bir gün çekip gidiyor.
Bedenleri toprağa, emanet koyuyoruz.

Hep karşıya bakmaktan, kendimizi görmeyip
Nerede yanlış yaptık, buna kafa yormayıp.
Nedense kendimize, zor sorular sormayıp.
Sahte mutluluklarla, beslenip doyuyoruz.

Nefsimiz hepimizi, ayakta uyutuyor.
Kibrimizi okşayıp, durmadan büyütüyor.
Helali unutturup, haramı dayatıyor.
Örtüleri yırtarak, vicdanı soyuyoruz.

"Dünya malı dünyada kalır" desek dursak da.
Hep daha çok kazanma, hayalleri kursak da.
Bir gün gelip şeytanın, bacağını kırsak da.
Hak’kın nasibi değil, "başarı" sayıyoruz.

Akla getirmesek de acı gerçek ölümü.
Zaman her gün dokuyor, ömür adlı kilimi.
Herkese giydirecek, sakladığı tulumu.
Malesef hep son anda, irkilip ayıyoruz.

Böyle eriyip gider, ömür denen buzdağı.
Eş, evlatlar, mal, mülkler, hepsi birer gözbağı
Seriliverir birden, öne kabir yatağı.
Fısıldayan o sesi, hepimiz duyuyoruz.

(Onuncuköylü)
06-02-2022