üç arkadaş muhabbet deminde idik,
yenikapı samatya ortası mekan,
sohbetin bağrına düşen çocuk ses,
mendil vereyimmi,dedi ve geçti,
içimde sevginin hasını seçti...yaşı sekizdi,
gözleri cennet bakan bir melaike, ne şirin bir can...
hay maaşallah.
dedim gel hele can,
senin adın ne
sarıldım bağrıma bastım gönlümce...
dediki Abdullah.
dedimki ;pekala benim adım ne,
dediki Abdullah...
kaldık öylece...
sevindim bir daha bastım bağrıma,
yani adaş idik,de nasıl bildi ?
tesadüf desek te değildi tabi
üçümüze derdin yandı o sabi...
almış idik mendil, elli kuruşa,
birde harçlık tutuşturdu nazocan,
dedi al okulda harcayacaksan...
baktı olgun bir bakışla Abdullah
antep şivesinde talı sedası
dedi gerekki çalışa insan,
çaydan yudumladı,başladı söze,
dedi yakışırmı hiç yalan öze,
benim babam kazada öldü,anamda hasta,
kardaşlar tinerci,gönlümüz yasta,
babalığım var,
sattığım bu mendil paralarıyla akşamları içki içer her zaman...
isterseniz paranızı...
dedi yutkundu...
fakat bizimleyken pekte mutluydu,
gözleri sözleri dolu doluydu,
elbet insanlığa büyük soruydu....