Şiire düşen kederdir, elemdir
Şiire düşen bir nevi bendir
O benden de içeridedir
Şiire düşen kelam olup gider
Şiir bensiz hayatı neyler
Garip kalır dizeler
Şiire düşer acıdan gölgeler
Şiirle içimin acıdığını bir bilseler
Çaresizliğin dizelerinde sürünseler
Diz üstü düşseler
Yok olup gitse düşler
Şiire düşen yüreğin acısıdır
İnsanı avaz avaz bağırtır
Yürek ağlar çırpınır
Şiir düşen suskunluktur
Yürekten vurulur
Her kelime bir derya olur
Bir çiçeğin nektarında
Arısına bal olur …
Şiir düşen ıstıraptır
Bir nağmeyle gelip yüreğe vurur
Şiire düşen ömürlük sevdadır
Sevdalarda ince bir mahcumpluk ve tevazu
Bazen onda bulursun mesut bir huzuru
Şiire düşen asktır, veba gibi öldürür
Bilmezsen sevdayı
Gerçekten şiire ayıp olur
Şiire düşen sevginin yoldaşı
Anımsarsın onu her satır başı
Ondan bulursun ömürlük yoldaşı
Ondan alırsın sevdaya düşen payını
Hafife almak ayıp olur onu
Şiire düşen baharseverliktir
Yudum yudum satırlarda ölüp
Hecelerinde dirilmektir
Şiire düşen gerçekten gülümseyebilmektir!
Şiire düşen kendi içine gömülerek
Kendini keşfetmektir
Keşifinle adım adım ilerlemektir
Şiire düşen türkü gibi mırildanarak
Uçan kuşla haber göndermektir
Şiire düşen, huyuna suyuna gitmektir
Şiire düşen, aylara yenilip
Seneleri bitirmektir
Yudum yudum dizeleri içine çekmektir
Şiire düşen, düşüp düşüp
Yeniden kalkmaktır ayağa
Bakışmaktır kaçmak göz uçlarında
gezinsem yorgun ağaçların suskun sokaklarında
sarı bir yaprağı öpe koklaya omuzlarıma düşüyorsun
kış gelirken soğumuşken aldığım nefes
gırtlağımda düğüm dügüm olduğunda
haykırmak istediğimde

Sosyolog H. Hüseyin Arslan – 22.01.2022