//
.
.
.

“en”

kör
olasıca
kedi değil
bir hançerdi
aydını olamayan
günün karamsarlığında
göğüs kafesimde biriken kuşlar
kuşları en çok uçarken seviyorum
en iyi arkadaşım değildir kuşluk vakti
en kötü arkadaşım artık arkadaşım hiç değil
en çok kendimi sevdiğim yalan daha tanışmadık bile
sahi nedir, nedir bu “en“ meselesi neyin kafası, felsefesi




“dam”

pul pul
dökülüyor
yazmadığım
kanatsız mektuplar
tutmuyor ütü kırıştıkça,
karıştıkça bu bunamış dünya
dünya dönmedikçe kafam dönüyor
yüzme bilmeyen balıklar kadar kuruyum
rüzgarı taklit eden kırbacım, ıslığım evrensel
selamı, sabahı da kestim ayırdım geceyi parçalara
hiçbir tanrı vermiyor avans yalnızlık malum beklemiyor
varsın gamsız desinler bildim bileli dansım lakin “dam”sızım




“endam”

bu
mana,
bu endam-ı
derya var ya.. inan
yoktur başka yaradılışta
amma biliyorum bu bir rüya
bakışım Adem, yakışın ki Havva
ört gözlerini karışmasın gece, gündüz
ört etten bereketliliğini ki üşümesin dünya
ya da dur, dur bekle tuvallen önce tenin cennetine
sonrası ateş, sonrası ıslak bir yangındır ah-ı mabedime
bu mana, bu endam-ı sen var ya.. yoktur, yoktur kainatta bile…

.
.
.
//



ilhanaşıcıocakikibinyirmiiki