Küçük bir can eriğiydim ben , bir o kadar da küçük yürekli bir çocuk dikmişti beni buraya
O gün bu gündür beni sever ben de onu
Beni dikerken şöyle demişti:
etrafındakilere
Bir gün bunun altında oturup meyvelerinden yiyeceğim
Bu çok hoşuma gitmişti gülmüştüm
dedim ki içimden bu çocuk beni sevecek Bana da bakacak galiba
zamanla yavaş yavaş büyümeye başladım dallarım filizlendi çiçeklerim açtı insanlar ve çocuk meyvelerimden yemeye başladı
bu çocuğun çok hoşuna giderdi bir o kadar da çekinirdi bana zarar gelmesinden
Bir zaman unuttu beni galiba dedim gelmedi bir şey oldu sandım onu görmek için uzandığım camda yoktu
Gel zaman git zaman bir sabah ip bağladılar dallarıma
korktum çok korktum çocuk yoktu
aynı sabah geldi kara bir tabutla yanıma
ilk defa onu bu kadar üzgün görmüştüm
çaresiz ne yapacağını bilmeyen şaşkın
sonra kendime söz vermiştim bu bahar dallarımı olabildiğince çiçekle dolduracak onu sevindirecektim
ben yaptım ama o sevinmedi
şimdi galiba onun baharı geliyor bahçede
bir neşe bir cümbüş hani utanmasam köklerimden çıkıp bende katılacağım ben bunu hiç unutmayacağım
insan sonbaharda mı yapar bunu bir tane yaprağım bile yok
oysaki herkes süslü püslü
bunuda söylemeyin aramızda kalsın
kıskanmıştı beni
çünkü onunda saçı dökülmüştü
artık oda kendi meyvesini yetiştiriyor
benim çocuk oldu kalıbında adam
ruhunda hep çocuk kalsa da…