Bir ocak ayı idi karlar yağarken,
Yok oldu umutlarım çilem doğarken,
Karanlık sessizliği hepten boğarken,
Kaybettim babamı ben bir kış akşamı...



Hiç güldürmedi felek her gün ağlattı,
Ufacık yaşta beni yetim bıraktı,
Bin dokuz yüz etmiş üç ayda ocaktı,
Kaybettim babamı ben bir kış akşamı...


Yıkıldı tüm gök kubbe çöktü üstüme
Bülbüller uçtu baykuş kondu gülüme,
Yaş kırk ikiydi boyun eğdi ölüme,
Kaybettim babamı ben bir kış akşamı...



Ayım mahzunlaştı da güneşim söndü,
Dünyam karardı birden mahşere döndü,
On yedi ocak tam çarşamba gündü,
Kaybettim babamı ben bir kış akşamı...



Bir baba bu kadar çok sevilir elbet,
Ney leyim dünya dolusu olsa da servet,
Baba yerini tutmaz hiç bir güç kuvvet,
Kaybettim babamı ben bir kış akşamı...

*

Kuşaktan kuşağa hep sürer çilemiz,
Babam yetim kalmıştı biz de yetimiz,
TAŞGIN ım her gün dua eder dilimiz,
Kaybettim babamı ben bir kış akşamı...

( C ) Zekeriya TAŞGIN
Çilekeş
ANKARA
Şiirin İlk kaleme alınış Tarihi: 12/09/1977
Düzenleme Tarihi: 17/01/2022> S. 00:58:09-Salı
Babamın Ölümünün 49.yılı anısına...