Hiç bitmeyen, konumuz, derdimiz ve uğraşımız İnsan! Yani, biz Kendi kendimiz. Diğer bir deyişle, “NEFSİMİZ!”
Hani, nefsiyle böbürlenen; şaşkın, cahil ve zalim.. ve de zelil ve zavallı olan insan!..
Hani, Şeytan’la şeytanlık yarışına giren ve bir çoklarına da kötü örnek olan, hem aptal, hem rezil ve dahi cahil olan insan..
AH, ŞU İNSAN!.. En değerli ve kutsalı en ucuza satan, zirveleri test etmek dururken, zillet içinde sürünen mahlûk!..
İNSAN, BU İNSAN!,,

ŞEYTAN DAHİ, ŞAŞKIN

ŞİİR NO: 104 * 18-12-2008-12-18

Kul vardır, kendini sanır kullardan üstün,
Kulluğu tam yapmayana, melekler üzgün...

Kul vardır, kendini şeytan sanır Şeytan’dan,
Bu kul’dur, Şeytan’ı dahi, en çok şaşırtan...

Küçük dağları, kendi yarattı zanneder,
Ölüm’den çok korkar; nedense, figan eder...

Kızınca köpürür, boğa gibi bağırır,
Bunlar; hem ilimsiz, hem de, nefsi çok ağır...

Kul; kulluğun sınırlarını, iyi bilir,
Müslüman; başı dik, anlı açık gezinir...

Allah’ın halifesi olan, çok sevinir,
Şeytan’la aşık atan, sonunda dövünür...

İbret, ancak alanlar için misal olur,
Herkes bir gün mutlaka, layığını bulur.

Önünde iki yol var, sen seç iyisini,
Ahiret’te göreceksin.. semeresini...

01-03-1984- SAAT: 05:15 -Konak-İZMİR:
Mürsel Münevveroğlu ([email protected])