Bu şiir Kıbrıs barış Harekatı döneminde kaleme alınmıştır.O dönemdeki bir Türk çocuğunun duyguları bunlar. Katliam çukurlarına gömülmüş birçok insanı soykırıma maruz bırakan bu savaşın ardından günümüze geldiğimizde içimiz acıtan olaylar yaşanmaktadır. Bugün K.K.T.C.nin iktarında bulunan en yüksek düzeydeki bürokratından en avam durumundaki görevlisine kadar Türkiye ve Türkler hakkındaki düşüncelerini ve Türk askerine karşı bakış açılarını bir kez daha görme fırsatı bulduk. Belki de bir çoğunuzun gözünden kaçmış olabilir medyada çıkan haberler. KKTC. şehitler haftası münasebeti ile birçok bölgedeki şehitliklerde anma törenleri düzenlendi ve bu törenlere devlet adına üst düzey hiçbir katılım gerçekleşmedi. Askerle aynı karede bile görünmek istemeyen bir zihniyet var sanki iş başında .Orada barışın teminatı olarak bulunan Kıbrıs Türk Barış Kuvvetleri ve Güvenlik Kuvvetleri mensupları askerlerin en üst düzeyde katılım yapmalarına rağmen malesef devletin ileri gelenleri çelenklerini bile koyamadılar. Koymaya çalışanlar ise bir protokol krizinin önüne geçemediler. Bütün bu olanları KKTC. devletinin bir ayıbı olarak görmekle birlikte Türkiyenin Kıbrıs politikasındaki baştan beri süregelen yanlışları olarak tanımlıyorum. Bu yanlışlar halen de devam etmektedir.Biz bir şımarık çocuk yetiştirdik kendi ellerimizle. O insanları neden bu kadar kendimize düşman yapmışız. Bütün bu olanların sebebi ne? Bir özeleştiri ile konuya başlayıp bu günümüze geldiğimizde sanırım KKTC. de yaşanan günü kavramak daha kolay olacak gibi.
Şiirimde dünkü Kıbrıs’ım ve bu günkü Kıbrıs’ım gözlerimin önüne geldi. Sizlerle de duygularımı paylaşmak istedim.
Saygılarımla.