Bitik, yanık yüreğim pusta feryâd demler ve;
Islanmış göz yaşları damarlarıma işler,
Sebepsiz yalnızlığım kendisini emler ve;
Mâzinin buruk benzi geleceğimi düşler...

Akşam ezânlarında ben sapsarı kururum.
Sönen aklar üstüne kapılarım örtülür.
Tütün yanışlarında hayâlini solurum,
Geceleri üstüme bir garip sis gömülür.

Yanan hazân ardından hüzzâm izi görünür.
Masmavi düşler kurup Cânan’ı damlar karlar.
Her uçan beyâz ile âhuzarım sürünür.
Bahar sancısı biçip, aşkı mahveder karlar.

Tesbih tanesi gibi sayılıyorken ömrüm,
Ayâzın titrek sesi buğulanır yürekte.
Avuç avuç ateşle yıkanıyorken ömrüm,
Fırtınalar kopuyor âciz kalan sinede.

Yağan nûru örterken ektiğim günâhlarla,
Gözümde alev alır gizlice yağan karlar.
Toprak seni solurken içtiğim günâhlarla,
Günüme beyâz sarar, öylece düşer karlar.

Yılmaz Helimergin