tut ki, enayi bir gülüşün çirkin aksanlı ömrüyüm
tut ki ömrüm, bir kahramanın caniliğiyle övünürüm
yoksa, zafere el çırparken aslında en aptal döl müyüm?


balmumundan heykelini diktim yârin
hayalde olsa güzeldi be
gözüm dönmüş işte haziran
seni yine takmıyorum
geleceksen gel
sen temmuzdan haber ver
yağmur yağacak mı üzerimize
örtünelim mi?
bırakıp geçmişten peydahladığımız gururu
dünün bitmişliği kadar gerçek
yarının gelmesi kadar olası
umut kadar mavi
deniz kadar çıplak kalalım mı?
doğuştan sürmeli heyyy, gözlerimiz
gündüzleyin bile görünür ışığımız
ne yatsıya kadar
ne fatsaya
uzanır başıboşluğumuzun kuytusunda cesaret
uzanır ellerimiz yâr kokunca ufukta
ya da vatana yâr lazım olunca bir daha
yani , yâr demeden iki kere düşünür benim dostlarım


üç yıl önce yoktu
üç ay önce çoktu
üç ay sonra değişir belki kadınım
üç yıl sonra oğlumuz olur mu?
ya diğer koşuşturanlar yumurtaya
bu kadar ince bir tesadüfün borcu ne tutar acaba yaradana
sadece gülümseyebildiğim anlar kadarsam
erken saldın anne beni, çok erken, uzağına
hani avuçlarından yıkansaydım bir tas daha
çok rahat görürdüm ihtiyarın kamburunda ki sızıya sığan zamanı
omzunu sunan bir adamın bahtiyarlığı gibi
küserdim anne
küserdim, annesini çıktığı dağa ortak eden anlayışa


şimdi neresinden tutsam dünyanın elimde kalıyor bir parça toprak
humussuz
çakıl dolu siperler kazıyorum alnımın ortasına
üstelik bir kolumun altında yâr
diğer omzumda yaşlanıyorsun artık anne
dede korkut’tan masallar anlatıyorum kendime
avuntusuzum
heyy özgürlük düşleyenler
benimde sınırlarım var diyorken aslolan
şehrim göz kırpıyor
bir ıslık patlatıyorum,anadolu koşuyor
bir eksiklik var biliyorum
takmıyorum!

tut ki, ağız dolusu gülüşün en gevrek sürümüyüm
tut ki gülüm, ölümün enteresan figürüyüm
oysa kavuşmak için can alan bir akıncı bölüğüyüm

Ali Aydoğdu