020.
ÖLEN ÜZÜLÜR

Bilinir ki, bu ay muharrem ayı
Kerbela`da aklı kalan üzülür…
Okuyup inceler kara sayfayı
Azıcık vicdanı olan üzülür…

Hasretlik çok yormuş yüreği tekler
Umut merhametin yolunu bekler
Neden gevelenip durur gerçekler?
Bir farkına varsa yalan üzülür…

Sırtımı hiç yaslamadım dayıma
Şükür dedim ne düştüyse payıma
Gem vurmazsa insan kötü huyuna
Çakılır da yere kolan üzülür…

Dede obbeş, torun seksen yaşında
Bilmiyor ki nefsi neyin peşinde
Vuslat mevzilenmiş köşe başında
Eyvah arpacığa gelen üzülür…

Umman`a kurduğu bin bir tuzakla
Donatmış sofrayı havyar, balıkla
O, sofrda fakir gelirmi akla?
Bir lokma ekmeği bölen üzülür…

Gönül gözleri kör, kulak sağırsa
Yusuf`u kaç kisi duyar bağırsa
Sevapları az da, günah ağırsa
Yaşayan anlamaz ölen üzülür…

Yusuf Giraz
Oberhausen/ 26.11.2012
(Balık Kavağa Çıktı)