Allah’ın bir hikmeti, kullarına bereketi, yeryüzünün süsü, gözlerin ve gönüllerin büyüsü.. AĞAÇLAR!.. Yemyeşil, “oksijen fabrikaları...” Hiç, düşündünüz mü?.. Ya! Ağaçlar olmasalardı?..
Evet. Ya, olmasalardı!!!

BAHAR - İKİNDİSİNDE.. - AĞAÇ

ŞİİR NO: 67 * 01-12-2008

“Ey!.. Ulu ağaç. Sende, ne sır; ne, hikmetler saklı?..
Seni; deşifre etmeğe, yeter mi insan aklı?
Bu, bahar ikindisinde; seni, kimler yıkadı?
Yapraklarına, ne sürdün?.. Hangi cila, parlattı?..”

“Ey!.. Ulu ağaç. Sana, bu çiçekleri kim verdi?..
Bu mis gibi kokuları, bedenine kim, sürdü?..
Tohumundaki şifreyi, ağaç nereden bildi?..
Ya!.. Geçen kış, kurumuştun, defterini, kim dürdü?..”

Ulu ağaç; bazan sallandı, bazan da titredi,
Duyduğu sözle; bazen ağladı, bazan inledi...
Sonra, dile geldi. Dedi, “Ben, ALLAH’ın AYET”i!..”
Ağaç, RABB’imin bir lütfû; mahlûk’a, bereketi...

Mürsel, bu işe şaşırdı. İnim, inim.. inledi...
Bu yolun sonu; “İLM’in KAYNAĞI!”na gider..” dedi.
Ağaç, âlem; ben, âlem... Ruhlarımız kilitlendi,
Ağaç, âlem ve ben, en son; YARATAN’da, BİRLENDİ...
18-02-1996 SAAT: 15:30 Konak-İZMİR.
Mürsel Münevveroğlu ([email protected])