Yıllardır bitmeyen, kaprislerinle
Güzelim sen beni, candan bezdirdin
Kalmadı bir eser, o hislerinden
Dertli kalemime, gazel yazdırdın

Elden ne gelirki, sevdim bir kere
Gezmedim göğsümü, ben gere gere
Peşin sıra, sürükledin, her yere
Beni diyar diyar, çölde gezdirdin

Elinin tersiyle, bu aşkı ittin
Beni bitirdin ya, kendin de bittin
Bildiğin okudun, hep terse gittin
Bu aşkı gurura, kaç kez ezdirdin

Sen yazdırdın, ayrılığı anlıma
Acı yaşatma Râb, dosta, zanlıma
Artık yeter diyen, deli gönlüme
Adının üstünü, kaç kez çizdirdin

Hasret libasını, kendin giyerek
Hüsran meyvesini, aşkla yiyerek
Bir daha ben geri, dönmem diyerek
Gönlümde ki, yaraları, azdırdın

Ben saf altın isem, sen de gümüştün
Bu aşk-ı sevdaya, çok susamıştın
Bahara gelirim, bekle demiştin
Sen hasreti bana, baştan sezdirdin

Acılara rağmen, seni yermezken
Sevda bahçesinden, güller dermezken
Bu Aşık Lüzumsuz, gönül kırmazken
En sonunda, beni bile, kızdırdın

Sadık DAĞDEVİREN
Aşık LÜZUMSUZ

KAPRİS : düşüncesizce, geçici, değişken, huysuzca istek ya da davranış.