0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
339
Okunma
Bir zamanlar çarmıha gerilmiş elit acılarım vardı
Şimdi acılarım da birbirine karıştı
Yer küre donmuş,
İnsan sesleri ve yürekleri içinde,
senin sesini topladım.
Henüz sana yazmadığım şiir başları için
Tarihçiler yazsın, tarih içindeki o gerçek sesi
Duyacak kadar sessiz ve kanayan bütün derin yaralardan,
yavaş yavaş sızarak.
Çiçeklerin kalbi ölürmüş, anneler çocukların ölü bedenlerini okşarken
Ağıtlarda devrik cümleler de kuruluyor
Toprakla oynayan çocuklar yok artık, biliyor musun?
Bir çiçek diğerine değmeden büyüyor, görüyor musun?
Yağmurlar üstünde yaşadığım toprağa küstü,
Sevdiğim çiçeklere de...
Ve sonra bana...
Onca kavgalarda kazandığımı bir celsede kaybettim
Şimdiki çocuklar çok erken dinliyor, ’’odam kireç tutmuyor’’ türküsünü.
Hüseyin Taşdemir
