Bende çocuktum bir zamanlar.
Hala gözümün önünde oynadığım o sokaklar.
Yine saklambaç oynasam beni saklar mı şimdi olmayan o ağaçlar.
Bende çocuktum bir zamanlar.
Annem babam vardı, birde düştüğümde dizlerimdeki yaralar.
Çocuk felci geçirmiştim üç yaşındayken, hala hatırımda o acı anılar.
Bende çocuktum bir zamanlar.
Güneş sabunu torbasının içine şeker topladığım o bayramlar.
Düşmediğim gün yoktu dizlerimin kanamadığı.
Acısı geçince yanaklarımda kuruyan o yaşlar.
Ekmeğe yağ sürer verirdi annem, bahçeden kopardığım domatesle artardı iştahlar.
Annem görmesin diye koynuma doldurduğum irili ufaklı kesme şekerleri, ama bilirdim ki saklasamda annem anlar.
Bende çocuktum bir zamanlar.
Kış gecelerinde anlatılan hikayeler masallar.
Tekneli vardı mesela, yaramazlık yapan çocukları atar teknesine götürürmüş, birde kışın tanıdık birinin sesiyle gelip alır götürürmüş cangolozlar.
Annemin yaptığı kurabiyeler, çörekler, nede lezzetli olurdu yumurtayla pişirilen çökelekler.
Abilerimin gömleklerini giyerdim büyümüş olmak için, birde babamın papağını takardım yaz ortasında, bakın koca adam olmuş desinler.
Aradan yıllaaar yıllar geçti, annemi kaybettim, sonra babamı 15 yılın ardından. Yine yıllar geçti aradan, büyüdüm, evlendim ama Rab’bim herkese verdiği bana vermedi o yavrudan.
Bende çocuktum bir zamanlar.
Büyüyünce baba olacaktım, yavrularım olacaktı, yavru hasretiyle geçti yıllar. Ne kadar gitsemde çaresiz kaldı doktorlar.
Annem öldü, babam öldü, ardından ağladık tüm evlatlar.
Ben öldüğümde arkamdan hangi çocuk ağlar.
Bende çocuktum bir zamanlar.
Saçım sakalım beyazladı, bedenim yaşlandı.
Ama ben hiç büyümedim, büyümezmiş zaten çocuğu olmayanlar.
Bende çocuktum bir zamanlar, halada çocuğum.
Beni anlasa anlasa yine benim gibi çocuğu olmayan anlar.
Bende çocuktum bir zamanlar, bende...
Sedat YILDIRIM