Kaybolduk ikimiz deli esince sert rüzgar
Kulaç vurduk,çaresiz kaldık
Azgın dalgaların imkânsız çığlıklarında
Sen can isteyen cellât,bense kurban oldum
Hayatın boyunduruğu altında zihnim karışıktı
Tüm kararları hep ben versem de
Her zaman öncelik sendeydi
Kalem benim elimde olsada
Gideceğim yönü çizen sen oldun



Zifiri karanlıkta attığım her adım da
Aklım bende değildi sanki
Bakınca gökyüzüne,seni görüyorum
Tek parlayan yıldız sen gibiydi
Her adımda biraz daha uzaklaşıyorum
Kiminlesin,kimin kollarında olduğun
Umurunda bile değil artık
Hızlı adımlarla uzaklaşırken yalnızlık rıhtımından
Artık arkamda soluğunu hissetmiyorum
Kalbim delicesine çarpmıyor artık



Şarkılar benim için yazılmış gibi gelse de
Boğazım düğümleniyor,dinleyemiyorum…
Kendi duygularımla boğuşurken
Uyanmanın kolay olduğunu biliyorum
Sıkıntılı geceler de sabahı iple çekip
Bazen de hiç güneş doğmasa diyorum…
Ne geceler rahatlatır, ne gündüzler beni
Rüyalar görüyorum bazı zamanlarda
Gerçek olmasını çok istediğim
Her sıçrayarak uyandığımda
Adını söylediğimi fark etsem de
Ölmek isteyip ölemeyenlerdendim

🐋🐋🐋🐋