Önce annem,
Sonra babam....
Ayrı ayrı terk ettiler evi.
Belki bir hafta,
On gün sonra,
Tuhaf akşam ezikleri,
Sebepsiz içe çekilmişlikler,
Ve yersiz korkular,
Yuvalandı içime....
Evin içinde,
Annemin neşesi,
Babamın,
Güven veren sesi,
Ulaşamıyordu kulaklarıma.
Ve sonra aniden çekip gidiyor,
Yüreğimi derinden derine,
İnce bir sızı kaplıyor, yakıyordu.
Yalnızlık, yabancılık, ıssızlık,
Bırakılmışlık,
Ve biraz da öfke...
Kendi başıma,
Yıllarca yaşattım içimde.
Nice yıllar sonra,
büyüyünce,
Onların da,
Bir birey olduğunu hissettiğim günlerdi...
Yine de zaman değil,
İnsan idi beni kıran.
Tanınmak,
Anlaşılmak,
Beğenilmek,
Güvenilmek,
Hepsinin tınısı vardı.
İçimdeki hislerimde,
Zihnim, yoğun bir,
Ruhsal trafikle meşguldü.
Patlatmıştı içimdeki hislerim,
Duyguların baraj kapaklarını
Güven sözcüğünün,
Her bir harfi,
Dağılmıştı dört bir yanıma...
Toparlayamıyordum artık.
Konuşacak, paylaşacak,
En kötüsü birlikte gülecek,
Hiçbir şey bulamazken,
Olmuyordu yine,
Aksıyordu.
Güven kaybı, sevgisizlik,
Çocukluğumdan beri,
Dokularıma sinmişti.