CENDERE

Atılmışken karanlık dehlize istikbalim
Mülteci çocuk gibi suya düştü ikbalim

Çağlayandım bir zaman şimdi kuru bir nehir
Dara çekeceklerdi duruşmam oldu tehir

Suçum ne bilmiyorum acep neye karıştım
Bombalandığımda ben çocuktum bir karıştım

Ellerimden aldılar nafakam olan nanı
Od düşürüp canımdan ayırdılar cananı

Asıl suçlu olanlar hâlâ teperken hora
Dağlayıp ciğerimi çektiler beni dara

Sapla saman içine sıkışmış bir daneyim
Çekip kurtarmadılar halbuki birtaneyim

Adaletin kılıcı keserken masum başı
Haksızlıktan kahrolup çatladı sabır taşı

Çırpınıp duruyorum düştüm çıkmaz sokağa
Bir gecede kar yağdı şu simsiyah şakağa

Ey benim gamlı gönlüm çimdin hüznün cağında
Közlenerek pişersin dertlerin ocağında

Çelik kuşlar roketle barış götürür mü hiç
Komşusu kan ağlarken mümin oturur mu hiç

Kimyasal silahlarla göğe delik açtınız
Ölümcül zehrinizi gelip Şark’a saçtınız

Mazlumları çiğnerken zalimin kundurası
Sıkıştırır ruhumu dünyanın cenderesi

Vicdan ışığı girmez güve düşmüş ruhuna
Karanlıkla beslenen zalimler güruhuna

İnsanlığın haline ağlıyorken ufuklar
Tüm kirlerden gusledip ağaracak şafaklar

Pes etme garip gönlüm elbet güneş doğacak
Hakk’ın nurlu ziyâsı karanlığı boğacak.

Nurgül KAYNAR YÜCE / K. MARAŞ

Cağ: Eski evlerin her odasının bir köşesinde olan ve su gideri olan el yüz yıkayıp, abdest alınabilen, banyo yapılabilen köşe. Yunak