Dünyanın sevmeyi sevdiğini sanmıyorum;
Onu nasıl sevdiğimi anladığını da…

Işıklı kıyamette hem yükseldim hem düştüm;
Aşktan çıkmış ak aşık gibi sessiz ölmüştüm.
Cümleler sardı beni, cümleleri de aştım;
Yazıya döküldü aşk, ben şiire dönüştüm.

Dünyanın beni duyduğunu sanmıyorum;
O gece nasıl yandığımı anladığını da…

Koskocaman bir kaya oynamıştı yerinden;
Sert bir rüzgâr esmeye başlamıştı serinden;
Bir deniz uğultusu geliyordu derinden;
Gidenler de dönmedi gittiği seferinden!

Dünyanın beni anladığını sanmıyorum;
Onun aşkımı anladığını da…

Yarınsız aşka düşmek bana hiç yakışmadı;
Aşkı böyle terk etmek ona hiç yakışmadı;
Dersen ki bunca hasret cana hiç yakışmadı;
Severek ayrılmak da sona hiç yakışmadı!

Dünyanın hatırlayacağını sanmıyorum;
Neden unutamadığımı anladığını da…

Coşari der alevin içinde kaldı beden,
Aşk ile ayrılığın arasındaydı giden.
Türküler söylese de “Ayrılık ölmekten zor.”
Hiç kimse bilemiyor başlarına gelmeden

12.09.2021/Samsun

İbrahim COŞAR