Yazmak,bu kağıda dökmek içindekilerini.
Hayallerini,umutlarını,aşklarını...
Olmuş yada olabilecek herşeyi.
Gördüğün bir düşü belki,
Ya da unutmamak istediğin bir anını.
Belki de bir kadını anlatmak istersin,
Ulaşılması imkansız olan bir kadını.
Bazen susarsın...
Saatlerce bakarsın bu beyaz kağıda.
Yazmak istediğin o kadar şey vardır ki
Anlatmak istediğin o kadar anın birikmiştir ki...
Bir türlü bilemezsin nereden başlıyacağını.
Ama yinede uzun uzun bakarsın...
Birsürü birikmiş anlamsızlıklar içinde,
Bir anlam ararsın amansızca.
Düşünürsün ama bir türlü toparlayamazsın.
’Artık durma;Yaz,karala beni...’
Kelimeler bile sessizliğini bozar zamanla.

Yüreğim bana her Yaz dediğinde,
Unutmak istemediğim en güzel anımı,
Görüp görebileceğim en güzel düşümü,
Çizmek,karalamak istiyorum...
Ulaşması imkansız olan seni
Yazmak,anlatmak istiyorum...
Hayatımda ki tek anlamı arıyorum.
Hayatımda ki tek apansız amacı.
Kelimelerle ifadesi mümkün olmayan seni,
En güzel şekilde betimlemek istiyorum.
Ama olmuyor,donup kalıyor mürekkebim.
Konusu sen olan bir şiiri,
Yazmaya gücü yetmiyor ellerimin...
Susuyor,susuyor ve yine susuyorum.
Sen girince aklıma hep böyle oluyor.
Ne bir düşünce ne de en basit bir cümle,
Kuramıyor yada söyleyemiyorum.
Kimilerine göre en basit anlatımdır aşk.
En basit benzetilendir sevgili.
Benim için en zor olan,
Doğada sana benzeyen nesnelerin eksikliği.
Ne bir gül diyebilirim güzelliğin için,
Ne de bir bülbül gibi derim sesin.
O kadar zengin doğa bile seni anlatamazken,
Ben senin güzelliğinin aciziyim...

TurhanKoç