İnsan. Çok bedenli ve çok çeşitli hassalara sahip olduğundan.. her yaşadığı AN’ın, iç ve dış, etki ve tepkisiyle doğru orantılı olarak.. yerinden hiç kıpırdamadan dahi, “hal’den hal’e, şekilden şekile!..” geçer. İşte bu, halden hale ve şekilden şekile geçmesi, bir çeşit bitkilere de benzer. Ben de, böyle bir benzetmeye bir misal verebilmek için, mecazi olarak bir ağacı aldım ve aşağıdaki şiiri yazdım. Sizler de, benim bu fikrime katılıyor, ve bana hak veriyor musunuz?.. Yoksa; siz, farklı mı düşünüyorsunuz?..

A Ğ A Ç V E İ N S A N

ŞİİR NO: 54 27-11-2008

Bir ağacım!.. Ben,
Köklerimden, dallara.. yapraklara;
Bulutlardaki rahmeti,
Sunarım.. mahlûkata. (gerçek ağaç)

Bir ağacım!.. Ben,
Yapraklarımı açarım.. ALLAH’a;
RABB’imden aldığım NUR’u,
Sunarım.. insanlara… (ağaç altı tefekkürü)

Bir ağacım!.. Ben,
Tüm canlılarla, kucak kucağa;
Pay ederim mutluluğu,
Sevgi dağıtanlara… (birlik ruhu)

Çok ağacız!.. Biz,
Bütün Dünya’da “yeşil yarınlar’a!..”
Varlığın sırrı, “HİZMET”dir,
Atomdan, Kâinat’a… (muhabbet fedaileri)
25-11-2010 SAT:02:30 Konak-İZMİR.