Dünyaya siyah bir kefen oluyor bastıran gece,
Gırtlağına çöküp nefessiz bırakıyor her ne varsa.
Birden ağır ezgi fıstıki makam,
Ağza alınmayacak sözler peşi sıra …
Bu gidişin sonu hayra alamet değil.
Bin pişman oluyor akıl,
Baştan savıyor çareler darda kalanı ...
Deliye dönüyor yürek,
Derdin bini bir para,
Mutluluğun bedeli ağır …
Demir atıyor bilinmezliklere gönül.
Defterini dürüyor hasretin,
Canıyla ödemek pahasına.
Cadı kazanına dönüyor her yan.
Can havliyle sanki can çekişiyor ümitler.
Kaldırımda elini açıp boynunu büküyor bir garip;
Çektiklerimi bir ben bilirim bir de Allah diyor,
Allah rızası için sadaka istiyor,
Caddede iğne atsan yere düşmez,
Herkes bakıyor ama görmüyor,
Kimsenin kılı kıpırdamıyor.
Hali bağrımı deliyor,
Bir beşlik tutuşturup basıp gidiyorum,
Başımın çaresine bakıp,
Kendi yağımla kavruluyorum.
Ne Mecnun Leyla’sına kavuşuyor,
Ne de Şirin Ferhat’ına.
Bu mesele beni aşıyor,
Sanki kıran giriyor dünyaya;
Hastalıklar, savaşlar, yangınlar,
Depremler, seller,açlıklar, acılar,
Kıyamet mi yaklaşıyor ne?
Keşkesiz, yalansız becerebilsek dürüstçe yaşamayı ...
Hak etmiyor mu acaba insan, insan olmayı?

Orhan ŞENTÜRK