önce gözlerin elveda diyordu
belli ki gidiyordun
ardışık acılar kervanına kıvrılıp
parantezler içine sakladım eksilen kimliğimi
kadehe şarap dökecekti
yüreğe umut yokluğun
kör kuyulara rengarenk dilekler atar
örterdim ayrılığın en mahrem yerlerini

ucuz romanlarda okumuştum;
-e halinden girilip -den halinden çıkılırdı
hoyrat sevişmelerin
çoğul başlayan her gece
yıldızların kuyruğunda hayallerle kayar
tan yerine düşerdi tekilin firariyle
göğüs kafesime sıkışan duyguların ayak izlerini sürerken
kalemimin kurşunu kanatıyor sayfaları

içimde giydirilmeyi bekleyen bir boşluk
ne koyarsam koyayım çıplak kalıyor
ruhumun karanlık odalarından geri çekmeliyim belki de
açık arttırmaya çıkardığım kehanetlerimi
hiçbir ateş su doğurmayacak biliyorum
günah çıkarma seanslarımda

cızırtılı bir plağın deforme olmuş ritminde
gizliyorum şuursuz hıçkırıklarımı
parmak uçlarınla görmeni isterdim
dilimin ucunda bıraktığın eflatun tadı

tozlu raflardan indirmeliyim çocukluğumu
topuklu ayakkabılarımın solosunda
gidenle dans etmeye utanıyor gözyaşlarım
kadın olduğumun tüm belirtilerini
özenle çıkarıp asıyorum askıya
gözlerinle duymanı isterdim oysa
mecazi kelimeler kıskacında
anlatamadıklarımı


Dilek Akın