ÖZGÜR OLMAK
Yusuf Yılmaz
Avare bir kuş gibiyim
Başımda bekarların göremediği
Altından bir tac var,
Özgürlük meşalesi.
Ne düşüncenin yorgunlugu
Ne aclık hissi
Ne gelecek kaygusu
Ne zaman
Korkutamaz beni.

Şu esen serin rüzgarların getirdiği
Oksijeni alıp kanatlanmalıyım
Kadıköy"den Üsküdar"a doğru...

Çile çekiyoruz diye hayıflanıyoruz güya.
Şu kurumuş yaprak kadar bile olamadik.
Bir çınarın kökunden emdi sütünü
Taptaze bir tomurcukken henüz
Ne firtınalar ne kasırgalar gördü.
Yagmur yağdı ıslandı,
Kar yagdı üşüdü,
Kızgın güneşlerde kavruldu,
Yandım, demedi.
Baharın bir kelebek konsa ustüne
Ne kadar mutlu olurdu bir bilsen.
Yeşillendi sonra yavaş yavaş solmaya başladı
Ah! Eylül eylül eylül!
Sapsarı,
Güneşin altin renkli ışıkları
Derken,
Aylarca derdini çeken dalından
Ha koptu ha kopacak.
Bırakmak, bu ulu cinardan ayrilmak
çok zor olsa gerek

Ah!
Bir serin yel,
Avutarak alsa,
Serse beni yere,
Kundakdaki bebekler gibi.

İnsan bu insan
Muhteşem varlık.
Aklına kaina sığdıran,
His dunyasına girip
Duyguları süsleyen,
Acılarla çıglık çıglığa kuçaklaşan...
Sonrada sararıp kuruyan bir yaprak gibi
Toprakta kaybolup giden
Muhteşem varlik...