Karaya dönüşen gündüzün sisli gölgesinde umutlarım,
Perçinlenmiş adeta.
Sensizliğin koylarına saklanmış küçücük öpüşlerim.
Masumluğunda yokolmak istercesine...
Hayallerimde zincir kümesi
Ellerimde kelepçe ümitlerim.
Avaz avaz bağırmak ister dürtülerim koynunda.
Suskun kalan kelimeler.
Sessiz duran sözcükler gibi.
Mutsuzluğum şafağında güneşe veda eder.
Çoktan,
Sevişmelerin bayrağını çekmiştim oysa...
.
.
.
Ben seninleyken,
Boynuma dolanan esaret ipi değildi.
Mutluluk sirenleri çalardı
Dururdu zaman treni...
Her molada derin nefeslerde göğün maviliğini görür,
Her uykularda gecenin gizeminde kaybolurdum.
.
.
.
Ve ben...
Diz çökmüş dualara.
Yalvarışlardayken...
Gözümün nur-u
Gitme kal !
.
.
.
Ve sen...
Göğün yerle birleştiği yerde asılı kalmışsın.
Şimdi olmasın gün batımı.
Kaybetmek istemiyorum seni.
Bir yara gibi oturma ciğerime.
Hücrelerim hasretken sana.
Kıyıya vuran dalgalarda hüzünlerim kalbime çarpar
Geri çekilirken kaybettiklerim...
Gözlerimde çakan şimşekte acılarım
Bırak indirsin yağmurlarını sessizce.
Terkedersen eğer beni.
.
.
.
Bilki...
Bayrak çekme merasimi ölüme.


ADALETİN SESİ
11-8-2008